Laatste update verhaal: 14 mei 2024

2013
Begin 2013 woon ik met mijn vrouw, zoon van 20 en dochter van 17 in een fijn huis en we hebben het goed. Beide waren niet echt doorsnee kinderen. Mijn dochter had nogal gedragsproblemen op school, een vorm van ODD bleek later. En onze zoon was heel erg op zichzelf, verlegen, snel afgeleid, vergeetachtig en sociaal niet heel erg sterk. Op de lagere school is wel aan autisme gedacht, maar het was niet zo erg dat er stappen zijn ondernomen. Verder was het een hele slimme jongen die op school makkelijk zijn diploma’s haalde.

Op nieuwjaarsdag dat jaar kwam onze dochter die toen 5 maanden verkering had thuis met de mededeling dat ze zwanger was. Haar keus stond duidelijk vast om geen abortus te plegen en haar verantwoording te nemen. De relatie met haar 16-jarige vriend was om die reden snel over en ze stond er dus vanaf dat moment alleen voor met onze hulp.

Vanaf dat moment gaat ook het gedrag van onze zoon achteruit en kwamen we erachter dat er toch wel meer aan de hand was dan we dachten. Door onze dochter waren we er al is eerder op gewezen dat hij regelmatig drugs gebruikte, wat wij als ouders toen echt niet in de gaten hadden. We dachten in onze onwetendheid dat het wel mee viel en het wel goed zou komen, maar helaas was dat een verkeerde gedachte achteraf.

We proberen vanaf dat moment in gesprek te komen met hem over zijn drugs gebruik, ook ga ik dan samen met hem naar onze huisarts om het hem duidelijk te maken hoe slecht het is en hem daar goed over te informeren. We hopen dat het een fase in zijn leven is en dat het wel goed komt. Later kom je erachter dat je als ouders dan al de macht over hem kwijt bent omdat hij dan al volwassen is volgens de wet.

In september van dat jaar werd onze kleinzoon geboren en draaide alles in huis om de kleine aanwinst. De reden dat in die periode zijn gedrag steeds negatiever ging worden en hij meer drugs is gaan gebruiken is achteraf waarschijnlijk ook gekomen door deze grote veranderingen.

2014
Vanaf dit moment zagen we dat drugsgebruik en drankgebruik zijn gedrag steeds meer ging bepalen, en ook dat hij daardoor agressief ging worden. De situatie liep zo erg uit de hand dat onze dochter het niet meer veilig vond om bij ons te blijven wonen met onze kleinzoon. Ook wij moesten helaas toegeven dat ze daar groot gelijk in had.

Ze is toen via diverse hulpinstanties in een woning van het Leger des Heils terechtgekomen. Deze periode was zwaar voor ons om je dochter en kleinzoon in deze slechte situatie te moeten laten verkeren, maar op dat moment was er gewoon geen andere optie.

We zagen hem toen als degene die ons gezin uit elkaar rukte en niet als een jongen die door problemen hulp nodig had, we hadden heel erg veel moeite met de ontstane situatie.

Vanaf het voorjaar 2014 ging het steeds meer uit de hand lopen en toonde hij regelmatig psychotisch gedrag, hij kon praten met dieren en God, had een steen als huisdier en hoorde stemmen. Ook vernielde hij regelmatig spullen in huis door met dingen te gaan gooien en trapte diversen wanden en deuren kapot. Vanaf dat moment was het haast onmogelijk om met hem te communiceren, zijn dag en nacht ritme was volledig weg en hij dacht alleen maar aan zichzelf.

In augustus 2014 liep het zo erg uit de hand dat er om de veiligheid te garanderen door de burgemeester een huisverbod afgekondigd werd van 25 dagen. Na een korte tijd weer thuis daarna werd hij zo erg psychotisch dat hij In oktober 2014 zijn eerste officiële psychose kreeg en verplicht werd opgenomen, in deze opname periode is de diagnose Schizofrenie vastgesteld en is hij gestart met anti-psychose medicatie.

Op dit moment misten we de informatie over hoe om te gaan met een psychiatrisch patiënt. Bij deze eerste verplichte opname kregen we geen informatie die we nodig hadden over hoe we met hem om moesten gaan of waar we deze informatie konden krijgen. Ook een simpele vraag van hoe gaat het met jullie als naasten nu je dit allemaal meemaakt, is nooit gesteld, dit hebben we toen allemaal heel erg gemist.

Hij is nog heel intelligent op dit moment als het in zijn belang is. Ook het schakelen van heel verward praten naar kort heel helder zijn is frustrerend omdat dit een vertekend beeld van hem geeft bij nieuwe behandelaars.

Na deze opname is hij op vrijwillige basis in een dubbele problematiek kliniek opgenomen om daar een goeie diagnose te stellen. Maar na een week sneed hij daar in zijn polsen omdat hij daar weg wou, hij was zo verward dat hij zich niet realiseerde dat die daar vrijwillig zat en gewoon weg kon gaan. Gelukkig is er toen wel een rechtelijke machtiging toegekend om hem de verplichting op te leggen voor het innemen van zijn anti-psychose medicatie.

2015
Het is begin 2015 en hij woont weer thuis en denkt alleen aan zichzelf. Hij toont weer veel psychotisch gedrag en is regelmatig agressief. Hij verwijt ons dat we hem op deze aarde gezet hebben en dat we daarom voor hem moeten zorgen, anders hadden we maar een voorbehoedsmiddel moeten gebruiken was meest de opmerking. Hij ligt dus de schuld voor 100% bij anderen en 0% bij zichzelf.

Zijn medicatie neemt hij nu niet meer in omdat het in zijn beleving gif is en hij het niet nodig heeft. De rechtelijke machtiging is op dat moment weer verlopen, dus verplichten om zijn medicatie in te nemen kan niet meer. Het voelt nu echt dat we hem kwijt zijn als zoon omdat we totaal geen invloed meer hebben op zijn herstel.

Vanaf dat moment heeft hij een abonnement bij de politie en kan je een kamer behangen met alle proces-verbalen en alle papieren van rechtszaken. We praten dan over vernieling, bedreiging, drugsbezit, mishandeling. Hij zit diversen keren in detentie of krijgt een taakstraf, het is nu wel duidelijk dat hij er zelf niet uit gaat komen, omdat hij in zijn beleving niks mankeert. Alle normale vrienden zijn nu niet meer in beeld en hebben door zijn vreemde gedrag en drugs gebruik afstand van hem genomen.

Mijn vrouw raakt door alle stress overspannen. Mijn dochter en kleinzoon durfden alleen nog maar thuis te komen als hij er niet is en ik loop op mijn tenen om de kar te blijven trekken. Met de kennis die we nu hebben weten we dat we toen nog steeds niet goed omgingen met hem.

We hebben op dit moment nog steeds een verkeerde verwachting van hem en dat geeft veel conflicten. Het stellen van de grenzen van wat we moeten accepteren is heel erg moeilijk in deze fase. Wat als we bij zijn eerste psychose een cursus over het omgaan met een psychiatrisch patiënt hadden gehad, ik weet heel zeker dat dit heel veel invloed zou hebben gehad voor beide partijen.

Het is juni 2015, hij is erg psychotisch en heeft wanen en denkt dat ze ons gaan vermoorden en springt op de derde etage uit het dakraam en beland via het dak en de dakgoot en een geparkeerde auto op de straat. Na dit voorval werd hij voor de tweede keer verplicht opgenomen en is er weer opnieuw een rechtelijke machtiging aangevraagd voor zijn medicatie.

Dat onze zoon weer thuiskomt wonen is nu geen optie meer moeten we helaas inzien. Je voelt je als ouders gefaald, maar we moeten nu ons zelf beschermen.

In oktober 2015 komt er een plek voor hem vrij bij een beschermd wonen project van Perspektief bij ons in de gemeente. Een plek met onvoldoende begeleiding bleek later. Ook wordt hij overgedragen van Palier naar GGZ Delfland en maken ze de fout zijn rechtelijke machtiging niet op tijd te verlengen. Fouten zijn menselijk, maar dat er op korte termijn geen mogelijkheid was om deze fout te herstellen had weer grote gevolgen.

Dat een machtiging voor verplichte medicatie steeds verlengd moeten worden is fout in mijn beleving. Het lijkt mij beter dat er een verzoek moet worden ingediend om het te laten vervallen. Dat kost minder tijd en geld en is beter voor de cliënten en naasten omdat er gelijk kan worden ingegrepen als het nodig is.

2016
Na een aantal incidenten, waarschijnlijk veroorzaakt doordat hij geen medicatie meer gebruikte, werd hij in mei 2016 zonder enig overleg met zijn behandelaars uit de beschermd wonen instelling van Perspektief op straat gezet. Ik heb een officiële klacht in moeten dienen en ook contact gezocht met de wethouder in onze gemeente om in gesprek te komen. Door dit gesprek heeft Perspektief zijn zorgplicht weer moeten oppakken en hem toen geplaatst in het sociaal pension in Delft, zodat hij weer onderdak had en begeleiding.

Op dat moment is mijn uitspraak geboren: Ik heb twee problemen, mijn zoon en de hulpverlening. In mijn visie is het triade-contact tussen ons als ouders, zoon en hulpverlening heel erg belangrijk. Vaak wordt de privacy van de cliënt gebruikt om deze samenwerking bewust of onbewust te verminderen of zelfs te stoppen, wat erg frustrerend is voor de naasten en niet in het belang is voor de cliënt. Vergeet niet dat na een opname de naasten er weer alleen voor staan. Ook al wil een cliënt niet dat de naasten op de hoogte worden gehouden, kan je wel als naasten hele belangrijke informatie verstrekken, en informatie geven mag altijd en is goed voor iedereen.

Machteloosheid en boosheid overheerst nu: Ik voel me net een politieagent en moet me anders gaan gedragen om gewoon in gesprek te komen of om mensen hun werk te laten doen. Soms merk ik ook wel de frustratie bij behandelaars omdat ze de beste behandelmethode niet kunnen regelen omdat de Nederlandse wetgeving niet in staat is om verplichtingen op te leggen. Het is pappen en nathouden op deze manier en we komen niks verder.

In juni 2016 krijgt hij zijn derde officiële psychose, hij is totaal de weg kwijt als hij door een zwaarbewapend arrestatieteam als hij bij ons thuis op bezoek is uit zijn oude slaapkamer gehaald wordt, dit was heel erg heftig om mee te maken als ouders. Dit is nu in ruim anderhalf jaar tijd zijn derde verplichte opname voor een aantal weken.

In het najaar van 2016 krijg ik problemen met mijn hart, een pericarditis zorgt voor een uitval van 5 maanden op mijn werk en 2 jaar prednison slikken. Dit alles haast zeker door de stress van de afgelopen tropen jaren.

Alle zorg instanties en de reclassering zijn het erover eens dat een verplichte langdurige opname nu de volgende stap moet zijn om een diagnose te kunnen stellen en zijn medicatie op de uitslagen daarvan in te stellen, want zonder medicatie gaat het echt niet goed, dat is wel duidelijk, elke keer als de machtiging verloopt gaat het fout heb je kunnen lezen…

De laatste tijd is hij weer regelmatig in contact met de politie en hebben we regelmatig aangifte tegen hem moeten doen. In augustus tijdens de rechtszaak van doodsbedreiging naar ons toe ging de rechter helaas niet mee in het advies van de reclassering en de GGZ voor een langdurige opname, we konden nu weer gaan wachten op een volgende escalatie en dat werd helaas een mishandeling van mij en mijn vrouw die in november voor de rechter kwam. Eindelijk in deze zaak kwam de uitspraak van een jaar verplichte opname, een tweejarig begeleid wonen traject erna en een driejarig straatverbod, wat waren we blij op dat moment dat hij eindelijk een kans kreeg en wij wat rust kregen.

Maar na een week kwamen er al berichten dat hij het daar moeilijk had, en of hij het wel vol ging houden. Volgens onze informatie had de rechter hem verplicht tot deze opname, maar dat bleek achteraf onder voorwaarden te zijn. Tijdens een buiten wandeling met het personeel loopt hij weg en na dat hij weer opgepakt was door de politie kiest hij voor de voorwaarden van de 25 dagen gevangenis en is dan daarna overal vanaf.

Deze uitspraak onder voorwaarden is gewoon niet te bevatten, elk normaal denkend mens weet natuurlijk dat iemand met 0 % ziekte-inzicht voor de 25 dagen kiest in plaats van de 1 tot 3 jaar behandeling, begeleiding en straatverbod. Deze uitspraak is een trap na voor ons als naasten en zijn begeleiders. Na dit ben je weer zwaar teleurgesteld in ons rechtssysteem en weer heel bezorgd over wat komen gaat. Het is frustrerend dat de adviezen van mensen die voor de psychiatrie geleerd hebben niet door de rechters gevolgd worden en er enkel naar het strafrecht gekeken wordt.

Het is eind december 2016 als hij uit de gevangenis komt en weer afhankelijk is van de nachtopvang, en de enige binding met de GGZ op dat moment is nog de rechtelijke machtiging voor zijn medicatie die hij dan op dat moment weer heeft. Het is nu weer wachten tot het fout gaat, en helaas weet je 100% zeker dat dat gaat gebeuren.

2017
Iets positief: De Curatele aanvraag die ik zelf had laten opstarten op mijn kosten door een advocaat is op 20 januari 2017 gelukkig officieel geworden. Dit was als ouders nog het laatste wat we konden doen voor hem zodat we het financiële gedeelte in de hand kunnen houden en niet nog meer andere problemen te creëren. We hebben toen gekozen voor een professionele curator, zodat we zelf niet in discussie hoeven te gaan over geld en andere zaken en gewoon ouders kunnen zijn.

Op 27 januari moesten we hem alweer aangeven wegens bedreiging en wordt er een gevangenisstraf opgelegd van drie weken en een jaar straat-/contactverbod. Dus weer is er voor hem geen verplichte zorg opgelegd, ze willen nu wachten tot het nog een keer escaleert, zodat ze misschien een ISD-maatregel gaan opleggen. Tot die tijd zijn wij weer de partij die de klappen moeten opvangen en hij is degene die hier niet mee geholpen is. Alleen veel strafrechtzaken zullen leiden naar verplichte zorg in Nederland. We wachten eerst tot het criminelen zijn voordat we gaan ingrijpen. Het is moeilijk te begrijpen dat het zo moet gaan.

Ik voel me machteloos en verdrietig, maar blijf hopen op betere tijden.

Tijdens een gesprek over een zorgplan bij de nachtopvang in Delft op 10 maart was hij er heel erg slecht aan toe en praatte hij enkel maar over zelfmoord en euthanasie. Tijdens dat gesprek slaat hij mij van mijn stoel af en heb ik weer aangifte moeten doen van mishandeling.

Eindelijk heeft de rechter ingezien in juli 2017 tijdens deze rechtszaak dat het nu genoeg is en heeft een ISD-maatregel opgelegd van twee jaar verplichte behandeling. Gelukkig was er na twee maanden al plek in de ISD-kliniek in Warnsveld bij Zutphen, dus er blijven nog 22 maanden kliniek behandeling over. Hij krijgt nu een kans en voor ons is het een tijd om tot rust te komen.

2018
Het is nu juni 2018 en na bijna een jaar in de kliniek kunnen we opmaken dat er verbetering is in zijn toestand en doordat de medicatie goed is ingesteld hoort hij nu gelukkig ook geen stemmen meer. Maar wat verslaving betreft, is er totaal nog geen verbetering. Hij is al meerdere malen gepakt met drugs en drank gebruik in de kliniek en ook het uitzitten van een schorsing van twee weken in de gevangenis in die periode heeft niet geholpen. Ze proberen hem nu de resterende tijd van de ISD-maatregel over te plaatsen naar een kliniek die gespecialiseerd is in drugsverslavingen, anders zou hij de resterende tijd van de ISD-maatregel moeten uitzitten in de gevangenis zonder behandeling.

Op 15 aug 2018 was er plek in de Bouwman kliniek van Antes in Rotterdam, maar al snel gebruikt hij daar ook weer buiten en binnen de kliniek drugs en is weer voor twee weken overgebracht naar de gevangenis als schorsing. Toen hij tijdens zijn verlof met de feestdagen weer drugs gebruikte, is er definitief besloten dat hij de resterende tijd van zijn ISD-maatregel in de gevangenis moest uit zitten. Die duurt dan nog tot 5 juli 2019, dus helaas zijn er 2 jaar verloren gegaan zonder resultaat.

2019-2021
Op 5 juli, toen de ISD-maatregel eindigde en hij uit de gevangenis kwam, was er nergens plek geregeld voor hem bij een beschermd wonen instelling, je zou verwachten als je al twee jaar de einddatum weet dat er opvang is geregeld. Maar helaas niet, hij is vanaf dat moment dus weer afhankelijk van de nachtopvang in Delft.

Omdat er niks loopt zoals het zou moeten heb ik toen aangedrongen om naar huizen te gaan zoeken via de normale weg, gelukkig had ik zijn Woonnet Haaglanden inschrijving altijd betaald als hij het niet kon om welke reden dan ook. Ik wist ook wel dat dit de oplossing niet was, maar op straat leven ook niet. De zorg die hij nodig heeft, krijgt hij gewoon niet door wetgeving en wachttijden.

Op 7 Nov 2019 krijgt hij al de sleutel van een eigen huis in ’s-Gravenzande waar het in het begin best redelijk ging met 1 keer begeleiding per week, tenminste als hij de deur opende. Maar al snel ging het fout en na twee crisisopnames in die periode is hij, omdat zelfstandig wonen geen optie meer was, toen blijven wonen bij de afdeling Het Paard van de GGZ in Schiedam.

Omdat hij al een hele poos zijn leven wil beëindigen heeft hij in Jan 2020 een aanvraag Euthanasie ingevuld. Die afgewezen is omdat hij eerst clean moet wezen voor dat deze in behandeling zou worden genomen. De reden dat die gebruikt is om zo weinig mogelijk van zijn leven mee te krijgen, en hij wil dus ook niet stoppen met drugs om deze reden. Het zou voor hem en ook voor ons goed zijn als zijn aanvraag zou worden behandeld en ook serieus zou worden genomen. Het is nu voor beide partijen niet vol te houden.

2022-2023
Toen de nieuwbouw klaar was van het Paard op het GGZ-terrein in Delft (april 2022) is hij daarheen verhuist op een afdeling waar gebruik was toegestaan. Omdat hij daar definitief vast zou blijven wonen hebben we toen op 2 mei 2022 de sleutels ingeleverd van zijn huis.

Achteraf hoorden we dat die daar eigenlijk niet welkom was omdat er op het GGZ-terrein een ex-vriendin van hem werkte en volgens het protocol was dat niet toegestaan, ondanks dat ze niet in hetzelfde gebouw werkte. Omdat ze een zorgplicht hadden en geen andere plek voor hem konden vinden mocht hij daar toch voorlopig blijven. Dit voelde voor hem duidelijk als een niet welkom zijn, ook actief dingen op starten in deze periode had weinig zin omdat ze wisten dat die weg moest. In maart 2023 loopt zijn machtiging af voor het verplicht innemen van medicatie en hij neemt vanaf dat moment geen medicatie meer in horen wij veel later. Je zou verwachten dat de kliniek dan een nieuwe machtiging zou aanvragen in deze situatie, zeker als je zijn verleden weet, maar dit is helaas niet gebeurd.

In april 2023 was er eindelijk een begeleid wonen plek gevonden voor hem. Hij was aangenomen daar, maar op het laatste moment zag het management daar er toch nog van af wegens de moeilijke problematiek. Dat was een flinke tegenvaller voor hem op dat moment en het ging steeds minder goed met hem. Begin juni 2023 slaat hij een medewerker van het Paard en is hij toen gelijk uit de kliniek gezet en is vanaf dat moment weer afhankelijk van de nachtopvang in Delft. Dus weg eigen huis en weg woonplek in de kliniek, met geen medicatie innemen als zeer waarschijnlijke reden.

Je zou zeggen door zijn toestand en het voorval dat er gelijk op dat moment wel een machtiging zou worden aangevraagd, maar helaas deze keer weer geen nieuwe aanvraag. De hele periode in Delft is ook nooit contact geweest met ons als ouders en een gesprek met de manager werd geweigerd, zelfs een klacht indienen was niet mogelijk omdat alleen de cliënt dit kan doen.

Na een korte tijd op de nachtopvang vonden ze het daar gelukkig wel nodig om een machtiging aan te vragen. Hij liep toen bewust op blote voeten, waste zichzelf en zijn kleren niet en had ook zijn laptop en telefoon kapot gegooid om redenen die een normaal denkend mens niet snapt.

De machtiging is op 12 okt 2023 afgegeven en hij is toen gelijk op de High Care in Schiedam opgenomen die dag. Dat hij toen weer medicatie slikte in combinatie met een depot prik zag je gelijk terug in zijn gedrag in positieve zin. Hij verzorgde zich gelukkig weer en je kon weer een kort gesprekje met hem voeren. Zonder medicatie gaat het echt niet goed met hem, dat is nu wel duidelijk uit mijn verhaal, denk. Op 21 nov 2023 is hij ontslagen bij de High Care in Schiedam en is toen begeleid gaan wonen bij de Botter in Den Haag, waar gebruik is toegestaan.

2024
Begin april 2024 hebben we weer aan de bel getrokken dat het weer helemaal niet goed ging met hem, Hij had toen zijn tv en weer zijn telefoon kapot gegooid en ook haast al zijn kleren weggegooid om redenen die wij niet kunnen begrijpen. En de reactie op deze melding was weer een bekende reactie die we in al die jaren meerdere keren gehoord hebben:

Zolang hij zelf niet wil/kan stoppen met drugs is het zoals het is nu met een dak boven zijn hoofd in een gebruikerslocatie of op straat leven. Omdat hij gebruikt zal zijn euthanasie aanvraag nooit behandeld worden ondanks zijn psychisch lijden, dus het is een uitzichtloze situatie waar we nu in zitten die niet gaat veranderen.

Dit is zeker niet wat ik voor ogen had toen mijn zoon werd geboren. Maar nu alles geprobeerd is wat binnen de kaders van de wet mogelijk is zullen we het een plekje moeten geven dat dit het is en het niet zal veranderen. Ik en mijn vrouw hebben alles gedaan wat in onze macht lag voor hem, dat kan hij ons niet verwijten en wij onszelf ook niet.

Met vriendelijke groet, Ron de Bruin